İstanbul - Şile

Ocak ayının hafif yağmurlu bir günüydü. İstanbul’un keşmekeşinden kısa bir kaçış yaparak Şile’nin doğasına sığındım. Tek başıma çıktığım bu kamp, sessizliğiyle beni kendine çekti. Yağmurun hafif tıpırtısı, adeta bir terapi gibi ruhumu sakinleştiriyor, doğayla baş başa kalmanın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatıyordu.

​

Akşam yemeği zamanı geldiğinde kamp ateşinde pişen köftelerin sesi, yağmurun yumuşak melodisine eşlik ediyordu. Izgarada kızaran köftelerin kokusu iştahımı kabarttı, dışı çıtır çıtır olurken içi sulu kalan köfteler müthiş bir lezzet vaadiyle ateşte pişti. Her lokmada dumanın verdiği aroma ve doğanın o eşsiz atmosferiyle yemek, bu kampı unutulmaz bir hale getirdi.